به نام خدا
جناب آقای سیّد‌ابراهیم رئیسی
رئیس محترم جمهور

سلام،
بررسی برنامه پیشنهادی برای وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی 

   در بررسی برنامه‌ی وزیر پیشنهادی دولت سیزدهم که برای پیشبرد اهداف و تحقق سند چشم‌انداز وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی در زمینه «فرهنگ و هنرهای تجسمی» منتشر گردیده است با رویکرد، خوانش و قرائتی از فرهنگ و هنر مواجهیم که از نظر اصحاب فرهنگ و هنر با چالش‌هایی جدی روبه‌رو است.

   نخست آن که انتظارات جامعه‌ی هنری ایران پس از چهل سال، از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و دولت آینده که در آستانه‌ی سده‌ی چهاردهم خورشیدی قبول مسئولیت کرده بیش از پیش افزایش یافته و متاسفانه این برنامه فاقد ویژگی‌های اساسی، ضروری و مورد نظر در حوزه‌ی هنرهای تجسمی است.  

    نویسنده یا نویسندگان این برنامه در دو بخش پیوسته به هم به موضوع هنرهای تجسمی پرداخته‌اند: 

    ۱. در ۴ بند نخست بخشِ بررسی وضعیت موجود، سخن را با حمله، هجوم، اهانت و افترا به جامعه تجسمی کشور آغاز کرده‌اند.
    انجمن‌های هنرهای تجسمی و دیگر تشکل‌های ذیربط در این مورد حق شکایت از نویسنده‌ی مسئول یا نویسندگان را برای خود محفوظ می‌دانند و در صورت درخواست، نویسندگان این متن باید با خروج از سایه، در عرصه‌ی ملّی و دادگاه صالحه ظاهر شده و پاسخگوی این رفتار توهین‌آمیزِ خود نسبت به هنرمندان تجسمی کشور باشند.
    شوربختانه رویکرد غیرکارشناسانه‌ی مشهود در این بخش موجب آن شده است تا شرح وظایف اداره اماکن، نیروی انتظامی و پلیس را از روی ناآگاهی به وزارت ارشاد محول کنند و بر این باور هستند که از این پس این وزارتخانه می‌تواند به مباحث انتظامی، امنیتی و قضایی به صورت مستقل ورود کند و هنرمندان در درون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تحت نظارت امنیتی و پیگرد قضایی قرار خواهند گرفت.

    ۲. در بخش وضعیت موجود و در بند پنجم آن و نیز در اکثر مواد مندرج در بخش برنامه، به جای پرداختن به مسائل، موضوعات، مباحث و دغدغه های موجود در حوزه‌ی هنرهای تجسمی، به نادرستی به موضوع طراحی صنعتی و صنایع دستی پرداخته شده و به ارتباط میان صنعت و طراحی صنعتی با تاکید اشاره شده و این رویکرد بیان‌گر این است که یا اطلاعات و داده‌های نویسندگان به روز نبوده و یا بخش‌هایی از یک برنامه‌ی ناقص و ناکارآمد را که برای مراکز یا نهادهایی مانند وزارت میراث تهیه شده مورد استفاده قرار داده‌اند.
    ارائه کلیات این طرح، بیان‌گر بیگانگی و عدم شناخت لازم و کافی کارشناسان یا نویسندگان این برنامه از مقوله‌ی هنر و به‌ویژه هنرهای تجسمی در ایران و جهان است و نیز بیانگر عدم آگاهی این کارشناسان از وضعیت هنرمندان تجسمی و گستره‌ی فعالیت آنان در کشور و شان و جایگاه انجمن‌های هنرهای تجسمی ونیز نسبت آن با شرح وظایف و محدوده‌ی اختیارات اداره کل هنرهای تجسمی ارشاد در عرصه‌ی اجرایی است. 

   دعوت و پذیرش مسئولیت و عهده‌دار شدن سمت وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، نیازمند آن است تا وزیر پیشنهادی دارای مراتب علمی و هنری در مباحث نظری و عملی بوده و نیز مستلزم پیشینه‌ی کسب دانش و تجربه‌ی حرفه‌ای در مراکز علمی و هنری است تا افزون بر مهارت‌های مدیریتی و همسویی با آن بتواند از منظر تخصصی با اصحاب فرهنگ و هنر معاصر ایران، منطقه و جهان به اندیشهورزی، گفتگو و تعامل موثر بپردازد.    
    
  پدیدآورندگان این طرح و مجریان آینده‌ی این برنامه: 
   با رویکرد و نگاهی تمامیت‌خواه و آمرانه، هنرمندان و فعالیت های هنری کشور را در چهار دهه گذشته مورد هجومی بی سابقه قرار داده‌اند و ضروری است تا برای آگاهی هنرمندان و جامعه تجسمی کشور مشخص و معلوم شود که در آینده چه کسانی و با چه اهدافی و با چه دانش مدیریتی، مهارت حرفه‌ای و سرمایه‌ی فرهنگی سکان‌دار این حوزه در تعاملات ملی و بین‌المللی خواهند بود. 
   
   این نویسندگان از کم بضاعت ترین افرادی هستند که در دهه‌های اخیر قصد آن داشته‌اند تا سیطره نافرجام خود را در عرصه هنری کشور توسعه دهند و هرگز نیّت، عزم و توانایی گفتگو با «هنرمندان تجسمی کشور» را نخواهد داشت زیرا اگر جز این بود با دعوت از کارشناسان خبره‌ی تشکل‌ها و انجمن‌های «هنرمندنهاد» تجسمی برای تدوین برنامه و بازنگری در اهداف و شیوه‌های اجرایی آن بهره می‌بردند. اکنون و در این شرایط ویژه و در ارائه این برنامه و در مسئله‌یابی و ارائه راه‌کار مناسب به بیراهه رفته‌اند و با به کار بردن نابجای واژه‌ی راهبرد، راه به جایی نخواهد برد.      

انجمن خوشنویسان ایران، انجمن هنرمندان سفالگر، انجمن هنرمندان مجسمه ساز ایران،

انجمن هنرمندان نقاش ایران، انجمن عکاسان ایران، انجمن تصویرگران ایران